Login / Signup
stream
mentioned in

Show stream as

In mijn jeugd verhuisden we elke vier, vijf jaar. Mijn vader was dominee, hij hield ervan een gemeente op te bouwen en dan over te dragen. We woonden vooral in kleine provincieplaatsen. Er is veel over te zeggen, zo vaak te verhuizen. Steeds opnieuw beginnen, vriendschappen aangaan in de wetenschap ze weer achter te laten. Ik ben goed geworden in afscheid nemen, slecht in het bouwen van een eigen nest. Mijn huizen waren vaak een onderkomen, geen thuis. Tot Romy in mijn leven kwam. Met haar was het bouwen aan een eigen plek vanzelfsprekend, thuis zijn fijn. Onze woning had al snel een eigen signatuur, veel kleur en warmte. Een fijne plek voor de kinderen. Vandaag verhuizen we. En hoewel dat natuurlijk ook de nodige stress met zich meebrengt heeft iedereen er zin in. We laten een bijzondere plek achter, en beginnen aan een nieuw hoofdstuk. Samen.
Als je wil zien of iemand sterk is moet je naar de billen kijken, zei mijn basketbalcoach ooit. Tegenover een team vol bronstige tieners was dat een dubieuze aanmoediging. Maar inmiddels weet ik dat hij gelijk had. Ik train al zo’n 32 jaar, het lichaam is daardoor altijd wel aan het veranderen. Maar in geen van de groepen is het verschil zo constant als bij de billen. Mijn vrouw lacht er wel eens om. Als ik in onze keuken buk om een pan uit de afwasmachine te pakken, stoot ik soms een kind omver. Het vrouwelijk schoonheidsideaal is dankzij sterren als Beyoncé, Serena Williams en Kim Kardashian, óók verschoven richting rond. Billen als bijzettafels. Geen toeval dus dat het aantal oefeningen om je billen te trainen explosief is toegenomen in afgelopen jaren. Al die deadlift- en squatvariaties, vrachtladingen vol gluteus oefeningen. Een mooie ontwikkeling. En het leukst vind ik nog dat mensen die eerder misschien wat zelfbewust waren over dikke billen en volle benen nu een enorm voordeel hebben als basis voor krachttraining! foto: @gerbenvanderrijtphotography
Een nieuwe week vol mogelijkheden. Bekijk de dingen waar je tegenaan loopt eens vanuit een ander perspectief. Draai ze om, leef je in. Maak er wat moois van, lieve mensen. video via @circus.international getipt door @goofychicken
Vanmorgen zitten smullen van alle @nbaallstar hoogtepunten. Sinds ik kinderen heb zet ik nooit meer een wekker om sportwedstrijden uit andere tijdzones te bekijken. Elke sport heeft handenvol accounts met hoogtepunten en samenvattingen. Vaak al tijdens de wedstrijden zelf geplaatst. Vannacht was de dunkcontest. Voor mij altijd het hoogtepunt van dat Allstar Weekend. Vroeger wachtten mijn broers en ik daarna dagenlang op de eerste beelden, die mondjesmaat de huiskamer binnendruppelden via Studio Sport en NBA Action. In 1988 bijvoorbeeld, toen Michael Jordan won door vanaf de ‘freethrowline’ te springen. Uit die wedstrijd komt ook deze foto. Dat was ongekend. Maar net als de media zich bleven ontwikkelen, deed ook de mens dat. En de manier van trainen, en het materiaal, de schoenen. Als je swiped zie je twee dunks van gisteravond. Een atletisch vermogen dat geen grenzen lijkt te kennen. ‘Poetry in Motion’ noemen Amerikanen dat zo treffend. De schoonheid van een gedicht in beweging.
Zag vanmorgen een mooie post van @benbergeron Over het verschil tussen niet naar de gym gaan en wél naar de gym gaan, als je aarzelt om welke reden dan ook. “A 1k run has more in common with a 10k run than a 0k run”, eindigde hij. Toen ik dat las heb ik toch mijn sporttas meegenomen naar de gym, waar ik vooral wilde zijn omdat collega’s er de @vondelgym Games organiseerden, een heerlijk verenigingsevenement. Vooraf had ik gedacht dat er te weinig tijd, en te weinig ruimte zou zijn om zelf te trainen. Maar nadat ik die post las dacht ik, al ga ik een kwartiertje op een roeier zitten, het verschil met niet trainen is dan groot. Zo hou ik me dan toch aan mijn voornemen elke dag even intensief te bewegen. Bovendien is de voldoening als je wél gaat bij aarzeling, of bij vermoeidheid enorm. En hoe dan ook groter dan dat je niet zou gaan. Er bleek een pauze in de wedstrijd te zitten. Lekker kunnen trainen. En toen was er nog iemand uitgevallen bij één van de 62 teams waardoor ik in mocht springen en na mijn training nog een stevige buddy workout kon doen. Veel van de wedstrijd kunnen zien, goed getraind. Rest van de dag een voldaan gevoel.
Buurt verkennen. Vrienden maken. (Geluid aan)
Een nieuwe week vol mogelijkheden. Probeer niet teveel tegelijk te doen. Concentreer je op wat werkelijk belangrijk is. Maak er wat moois van, lieve mensen.
🌱💕
Deze oefening heb ik voor @linda wel eens met de houten stok van een trekker gedaan. Dat zou vandaag niet gelukt zijn, zoals je ziet. PVC buigt mee. Maar als je thuis of in je gym geen pvc buis hebt kun je het met een stok, een bezem of een trekker proberen. En er zijn vast mensen die dit met een stang kunnen...
Hier zit ik in het ijsbad van @bartbiermans Een absolute aanrader. Kun je aanvragen met je bedrijf, je gym, een groep vrienden. De beelden van zo’n bad blijven hardnekkig hangen. De voordelen voor geest en lichaam kennen ook steeds meer mensen wel. Maar iedereen die wel eens zo’n sessie heeft gedaan is vooral onder de indruk van het ademen dat aan het bad vooraf gaat. De voorbereiding. Ruim een uur aan ademhalingsoefeningen. Noem het meditatie. Wat er dan loskomt aan emoties, energie, kracht en concentratie is bijna niet te omschrijven. Ik denk dat ademhalen als oefening sowieso sterk onderschat wordt. Je kunt je simpelweg niet voorstellen dat de impact groot is, omdat ademen zo vanzelfsprekend is. In mijn eigen leven zijn er niet veel gewoontes die zoveel verschil uit hebben gemaakt. Wat betreft het omgaan met stress, geconcentreerd werken, aandacht hebben voor de mensen om mij heen, sneller herstellen tussen workouts en oefeningen, beter slapen en een meer kalme, scherpe basishouding. De meest eenvoudige oefening, waarmee je vandaag kunt beginnen, is het tellen van je ademhalingen. Elke keer dat je uitademt is er één. Je komt zelden tot tien voordat je afdwaalt. Maar dat geeft niet. Dan begin je gewoon opnieuw. Kan zittend aan je bureau of op de bank. Maar ook tijdens het fietsen of wandelen (met je ogen open word je er vooral scherper van). Als je een volgende stap wil zetten kun je de ademhalingen gaan verlengen. Dat zou ik wel zitten of liggend doen. Stel dat het in- en uitademen nu beide zo’n vier tellen duurt, dan rek je ze tot 6, 7 of misschien wel 8. En ook die oefening kun je weer geavanceerder maken door tussen het in- en uitademen een paar tellen je adem in te houden. Probeer het eens een paar dagen. 5 februari is een mooie dag voor een nieuwe gewoonte. foto: @kayleighgroenendijk
Een nieuwe week vol mogelijkheden. Concentreer je op de dingen die er echt toe doen. Maak er wat moois van, lieve mensen! Video: @bj_bec
Time flies when you’re having fun. Hier was Bobby bijna twee. Vandaag wordt ze vier. Toen ik net naar deze video zocht kwam ik heel veel andere beelden tegen. De vliegende tijd in grote stappen weergegeven. Ik heb me vaak afgevraagd, in afgelopen jaren, hoe dat toch komt. Dat je met kinderen in je leven nog meer dat gevoel hebt, dat de tijd sneller lijkt te gaan. Misschien omdat ze je dwingen in het moment te leven. Rond zo’n verjaardag kijk je terug. En zo zijn er nog een paar ijkpunten in het leven. De eerste schooldag. Het moment dat een kind op zichzelf gaat wonen. Maar tussen die ijkpunten door is er weinig tijd voor terugblikken. En ook niet veel voor vooruitkijken. Alles is nu.
Dit is @larabaars Paralympisch atleet. Je hoort mensen vaak zeggen dat een foto meer zegt dan duizend woorden. Daar moest ik aan denken toen ik deze afbeelding zag op haar account. Maar van al die dingen zegt deze foto dit nog het meest; laat je niet tegenhouden door beperkingen, denk vanuit mogelijkheden.
Zag deze bij @fanny_josefine Ik kreeg die bal een keer of zeven in mijn gezicht. Lastiger dan het lijkt.
Een nieuwe week. Sta erbij stil hoe bijzonder dat is. Bijt je hartstochtelijk vast in wat je doet. Verzamel mensen om je heen die je beter maken. Breng tijd door met de personen die je dierbaar zijn.
Even geleden liep ik met mijn zoon naar mijn ouders. Hemelsbreed zo’n vijfhonderd meter. We doen er lang over. Toen we de laatste kruising over wilden steken zag ik voor ons een man vallen. Hij zakte in elkaar naast zijn rollator, begon meteen weer op te krabbelen. Dat lukte niet. Samen met een forse Amerikaan hielp ik hem naar de stoep aan de overkant. Hij was op weg naar de synagoge, verderop in de straat, vertelde hij. Pas toen zag ik de gebedskoorden, en begreep ik de zwarte hoed. Abram, heette hij. En ik vond het zelf best grappig toen mijn zoon aan hem voor te stellen; Mozes. Aan het begin van de nieuwe Kerkstraat bleven we samen staan. Mijn zus is Joods, vertelde ik hem. Ze woonde een tijdje in Petach Tikwa, een kleine plaats bij Tel Aviv. Ik betrapte mezelf erop het fijn te vinden die connectie te benoemen. Alsof ik me daarmee kon verontschuldigen voor het opvlammende anti-semitisme in Europa, of andere negatieve sentimenten die in afgelopen jaren weer de kop opsteken. Niet iedereen denkt er zo over, wilde ik ermee zeggen. Ik voel me verwant met het Joodse volk. Ook vanwege mijn opvoeding, een jeugd vol verhalen uit het Oude Testament. Ik heb veel moeite met de politiek die Israël voert in de bezette gebieden. En dat kan dus, moeite hebben met een politiek die in sommige opzichten lijkt op wat de Joden zelf ooit is aangedaan, en je tóch verwant voelen met het volk, de cultuur. Vandaag bood premier Rutte officieel verontschuldigingen aan voor het tekortschieten van de Nederlandse overheid tijdens de Jodenvervolging in de oorlogsjaren. Net als bij de discussie over het slavernijverleden hoor je dan mensen zich afvragen wat je daar nu nog aan hebt, zoveel jaren later. Waarom zo’n officieel excuus nu nog zin heeft. Wie de krant leest weet beter. Met zo’n statement zegt een overheid ook dat het nu anders is. En juist van een regering die niet altijd even begaan is met het lot van minderheden en vluchtelingen, van mensen onder druk, is zo’n statement van groot
Wie in teamverband sport kent dit gevoel; tijdens de warming up raak je elke bal precies goed. Er wordt gelachen. De zon schijnt. Meteen aan het begin van de wedstrijd knalt je linksbuiten er eentje de kruising in. Zo’n lekker begin draag je de rest van de wedstrijd mee. Het bepaalt de koers. Zo is het ook met je dag. Een soepele start, maakt de kans op een goede dag aanzienlijk groter. Maar het tegenovergestelde is ook waar. Je kent vast ook dat gevoel er vanaf het opstaan achteraan te hinkelen. Net te laat wakker. Teen tegen de deurpost gestoten. Kinderen gehaast naar school gebracht. Niet ontbeten. Pas na een tweede afspraak zie je de tandpasta die nog in je mondhoeken zit. Je moet van goede huize komen wil je die dag na zo’n haperende start nog een beetje bij kunnen draaien. Ik ben een sucker voor de kleine overwinningen waarmee je de ochtend goed kunt beginnen. Een positief fundament onder de rest van je dag. Bijvoorbeeld; opstaan zonder te snoozen (gooi niet het allereerste voornemen van de dag overboord). Telefoon niet pakken tot de kantoortijden beginnen, zo rond negen uur, half tien. Dat betekent in de meeste gevallen dat je hem ook beter niet als wekker kunt gebruiken. Beetje bewegen vóór het ontbijt (mensen met kleine kinderen hebben hier een enorm voordeel). Of misschien zelfs trainen vóór je werk. Mediteren, al is het maar vijf minuten. Koud douchen, niet alleen om jezelf aan te zetten maar ook omdat je daarmee al direct een prestatie van formaat levert. Groenten eten bij het ontbijt (ik maak vaak een Shake met amandelmelk, dadels, banaan en spinazie). Een bladzijde lezen. Lijstje maken van de dingen die je graag wil, of moet doen die dag. Iets doen waar je al een tijdje tegenop ziet. Op tijd vertrekken. Het kan van alles zijn. Maar dat optimistische gevoel kun je grotendeels zelf creëren met zo’n reeks kleine overwinningen in de ochtend. En dan is het natuurlijk al helemaal fijn als het je lukt er routines van te maken. foto: @reeboknl
Een nieuwe week vol mogelijkheden. Laat je niet afleiden, maar vergeet ook niet een beetje plezier te hebben in wat je doet. Maak er wat moois van, lieve mensen!
Nog even over dat kiezen voor drukte wanneer je het zelf wil, in plaats van er altijd middenin te zitten (zie vorige post). Dat het een eigen beslissing zou moeten zijn, houdt me ook op andere vlakken bezig. In de podcast Chasing Excellence hoorde ik een mooie anekdote. Host @benbergeron was op bezoek bij vrienden. Toen het gezin en de gasten aan tafel schoven ging de telefoon. Niemand reageerde. Ben werd een tikkeltje onrustig, keek de tafel rond. De telefoon gaat, attendeerde hij zijn gastheer op het aanhoudende geluid. Die telefoon is er voor ons gemak, antwoordde de man. Niet voor dat van de mensen die ons bellen. Ze bellen morgen vast opnieuw. Sinds begin vorig jaar kies ik vaste momenten waarop ik mail check en beantwoord. Drie keer per dag. Als je mij mailt krijg je een automatisch antwoord dat een respons in meer dan de helft van de gevallen overbodig maakt. Ik noem de projecten waaraan ik werk, noem mijn gezin en dat ik weinig tot geen extra werk aanneem, nagenoeg geen extra afspraken plan en zo nog wat dingen. Ik benadruk dat de mailer het niet persoonlijk op moet vatten, en omhul mijn ‘nee’ met vriendelijke nuanceringen en argumenten. Dat scheelt tijd. Het voorkomt dat ik een groot deel van mijn dag werk aan andermans ‘to do list’. Met whatsapp hetzelfde. Vaste momenten, alle notificaties uit. Soms zet ik op die vaste momenten mijn tel op vliegtuigstand zodat ik al mijn berichten weg kan werken voordat de antwoorden komen en ik in een gesprek beland. Mijn telefoon staat altijd op stil, zodat ik niet bij elk geluid check wat er binnenkomt. En ik heb geen voicemail. Je kan het samenvatten als een beweging weg van de afhankelijkheid bij het communiceren via die media. Ik bel weer wat meer. Tik belangrijke zaken af in korte vergaderingen en andere live momenten (die zijn er dus nog wel, die auto reply gaat om de extra verzoeken). Net als die verhuizing dus. Ik wil leven in rust, en er zo nu en dan zelf voor kunnen kiezen de hectiek op te zoeken. Eerder was
Volgende maand verhuizen we. Voor het eerst sinds ruim twintig jaar de stad uit. Of voor Room zelfs voor het eerst in haar leven. Als ik dat zo opschrijf klinkt het groter dan het voelt. We blijven op fietsafstand. En voor mijn werk ben ik dagelijks in de stad. Maar toch, steeds als we ons nieuwe huis bezoeken merk ik wat de natuur, de ruimte met ons doet: Zodra we op het erf zijn beginnen Bobby en Mozes te rennen. Ze klimmen op de hekken, kijken naar de dieren. En hoewel wij niet hadden gedacht ons geliefde Amsterdam ooit nog te verlaten, en we beide ook voordelen zien aan kinderen opvoeden in een stad, voelt het toch alsof we op die nieuwe plek al thuis zijn. Alsof het vanzelfsprekend is dat wij nu deze stap zetten. Kiezen voor drukte als je dat wil, maar leven in rust. In plaats van andersom, zoals het eerder altijd was. We verheugen ons enorm, genieten van alle nieuwe perspectieven. Met nog meer dieren om ons heen, eigen groenten en fruit in de tuin, Romy leeft zich uit op het interieur, er is een logeerplek voor familie en vrienden. Soms kijken we elkaar aan en kunnen we ons niet voorstellen dat het echt gebeurt. Deze droom. Dat zeggen we dan hardop. Onze vrienden lachen ons soms uit om die eigenschap; het benadrukken van de positieve dingen. Ook de kleine gebeurtenissen, een sfeer, een moment. Of zoals op deze foto.. een mooi uitzicht dat straks permanent is.
Vijf jaar @vondelgym door @paulteravest
Dit is Diana Nyad. Op haar 28e deed ze een eerste poging om van Cuba naar Amerika te zwemmen, door een wilde Oceaan met haaien, kwallen, een stevige wind en onvoorspelbare stromingen. Het lukte haar niet, maar een paar jaar later verzamelde zij opnieuw een team van wetenschappers en begeleiders en probeerde het een tweede keer. Weer lukte het haar niet de Amerikaanse kust te bereiken. Er volgde nog twee officiele pogingen. Jaren later. Media op de been, een heel circus rukte uit om de pogingen van die vastberaden sportvrouw vast te leggen. Pas de vijfde poging was Nyad succesvol. Ze was 64. Toen een journalist haar vroeg hoe het nou toch kon dat zij die vijfde keer wel succesvol was, en al die eerdere keren niet, antwoordde Nyad dat ze een betere atleet was die laatste keer. Mentaal, vroeg de interviewer. Zowel mentaal als fysiek, zei ze toen. Aan dat verhaal denk ik zelf regelmatig nu ik richting de 50 ga. Maar ook als mensen mij een vraag stellen over trainen die begint met ‘denk je dat je op mijn leeftijd nog...’. Diana Nyad leverde een unieke prestatie. Maar laat je leeftijd geen obstakel zijn. Kijk naar wat je wél kunt, en je mag erop vertrouwen dat je op elke leeftijd nieuwe dingen kunt leren, op elke leeftijd een ontwikkeling door kunt maken. En in veel gevallen zelfs grenzen kunt verleggen die eerder onbereikbaar leken.
Mijn vrienden van @fitaideurope organiseren deze week een #koalachallenge om geld in te zamelen voor de Australian Wildlife protection services. Voor elke succesvolle challenge doneren ze $5. Mijn pogingen strandden vandaag in 2 meter onhandigheid. Maar als je swiped zie je hoe het wél moet. Vergeet in je post niet #FitAid en #koalachallenge te zetten. Heel veel succes!
Dit is @nienkevanoverveld Gisteren kreeg zij vanuit @crossfitgames headquarters in Amerika het bericht dat zij zich officieel de fitste vrouw van Nederland mag noemen. Na vijf weken van nietsontziende kwalificaties op gebied van kracht, uithoudingsvermogen, techniek en souplesse stond ze bovenaan de ranglijst van ons land en mag ze hoe dan ook naar de wereldkampioenschappen komende zomer. CrossFit, voor wie het niet weet, is een sport die bestaat uit; gewichtheffen, turnen, atletiek en functional movement, met een sterke focus op community. Een individuele sport die daardoor voelt als teamsport. Het is fantastisch Nienke in de afgelopen jaren te hebben zien klimmen in de ranglijsten. Jaren lang 4 tot 6 uur trainen per dag, leven voor de sport. Offers brengen. In de gym, maar ook daar buiten. Opmerkingen over een veranderend lichaam incasseren (laten zien dat een vrouw zelf bepaalt hoe ze eruit wil zien, en dat niemand daar iets over te zeggen heeft). En leuk detail; Nienke is een plantbased atleet. Ze eet geen dierlijke producten, waarmee ze net als haar vriend @jeremyreijnders die zich twee jaar geleden al de fitste man van het land mocht noemen meteen ook laat zien dat je geen vlees nodig hebt om heel erg sterk te worden. Ontzettend trots op Nienke. En op haar coach @yoeripegel en teamgenoten in de CrossFit selectie van @vondelgym Een heerlijk begin van het nieuwe seizoen.

« 1 ... 3 4 5 ... 91 »

Last mentioned in:

All mentions »

Arie Boomsma

Amsterdam

Het optimisme grenst aan onverantwoordelijkheid

web www.arieboomsma.nl

View posts on map
statistics

  • friends:

    0

  • followers:

    88

  • total posts:

    2180


calendar

friends

no friends, let's find some!

show all »