Mijn ouders zijn afgelopen zomer naar Amsterdam verhuisd. 75 en 76 zijn ze. Ze wonen nu op loopafstand. Mijn moeder wandelt met mij mee, op de dagen dat ik Bobby naar de voorschool breng. Daar gaat ze sinds enkele maanden twee ochtenden per week naartoe. We slalommen tussen studenten door, en ouders die zo vroeg al met verbeten gezichten hun kinderen naar school toebrengen. Mensen die zich naar hun banen haasten. Bobby doet verslag van alles dat zij ziet. Een reiger op het dak van een rode auto. De pizzabakkers. Een hond die lijkt op een leeuw. Mijn moeder observeert en luistert. Vanmorgen pakte ze dit blaadje van de grond. Van de Ginkgo boom, vertelde ze. Eigenlijk zijn het twee bladen in één, zie je dat? En ze wees mij op die kleine inham bovenin. Goethe schreef daarover, ging ze verder. Omdat het bij de mensen ook zo is. En ik wist dat er later die ochtend een slordige scan of Google link op whatsapp zou volgen met het gedicht dat zij bedoelde (swipe, maar eens). Deze ochtenden zijn mij in korte tijd zeer dierbaar geworden.