“Een nieuwe week”, begon ik vanmorgen een paar keer te tikken. Maar de beelden van roomblanke hooligans die gisteren met gebalde vuisten door de straten stampten tijdens de intochten van Sinterklaas zitten in de weg. En ook de toon van reacties onder een post van Georgina Verbaan , één van de leukste, grappigste actrices van ons land. Om over de reacties op actievoerders en politici nog maar te zwijgen. Ik denk dat het belangrijk is de drang om jezelf buiten de Pietendiscussie te houden te negeren. Spreek je uit. Wees betrokken. Laat haat en racisme nooit winnen.
De pietendiscussie is helaas geen echte discussie, met argumenten enzo. Tradities moet je niet veranderen, wordt er bijvoorbeeld steeds geroepen. In een debat zou je dan beginnen over stierenvechten, jagen, de doodstraf, vrouwen die niet naar school mogen, roken of andere tradities en gewoonten die werden ingehaald door de tijd. Zelfs de sinterklaastraditie werd al eerder aangepast. We stoppen geen kinderen meer in de zak om ze te ontvoeren naar een ander land, en we ranselen ze ook al een tijdje niet meer af met die bos takken, de roede. Wie zet er nog een kind op schoot bij een bekleder van het ambt?
Maar zo’n discussie is dit niet. Argumenten doen er niet toe. Het gaat om sentimenten. Pas als je begrijpt waarom mensen het gevoel hebben dat hen iets wordt afgenomen, kom je verder. Want dat gevoel gaat dieper. Dat merk je aan opmerkingen als ‘wij bemoeien ons toch ook niet met hun tradities’, waarna een Suikerfeest of slachtfeest genoemd wordt. De angst voor een vreemdeling die geld kost. Werk, ruimte en tradities komt wegnemen. Eigen gewoonten komt opleggen. Die angst wordt geprojecteerd op dit debat. Op de Piet. De huidskleur van de knecht zet alle sluizen open.
Het is droevig dat sommige Nederlanders andere Nederlanders niet als Nederlanders zien. Dat er in ’zij’ en ‘wij’ gesproken wordt. Je zou willen dat al die mensen elkaar gewoon zouden leren kennen. Over en weer. Als je iemand kent, en leert begrijpen, is