‘Aha, daarom draag je zoveel sieraden, je hebt een lelijke, dikke moedervlek’, reageerde iemand op een post van mijn vrouw. Op de foto waren haar kettingen van dichtbij te zien, en inderdaad als je goed keek, een moedervlek.
Het ontketende bij ons thuis een gesprek over het type foto dat mensen gewend zijn te zien. Filtertjes, photoshop of emoticons over alles dat niet glad is, of mooi.
Iets laten zien dat niet voldoet aan de norm, is reden voor afgrijzen en wordt daardoor al snel gezien als statement. Soms is dat ook de bedoeling, zoals bij de @linda_meiden cover deze maand, waarop @famkelouise_ _ trots haar okselhaar toont. Vlak niet uit hoe belangrijk zoiets kan zijn. Voor al die mensen die het gevoel hebben te moeten voldoen aan de idealen van een ander. Aan de verwachtingen van leeftijdgenoten. Voor mijn televisieprogramma’s sprak ik regelmatig meisjes en jongens die hun uiterlijk, de hoeveelheid haar op hun lichaam, of zelfs hun seksuele handelingen volledig afstemden op de wensen en verwachtingen van anderen. Als je jong bent is het moeilijk je daar los van te maken. Daarom is het zo mooi als mensen waar die meisjes en jongens óók tegenop kijken hun onvolkomenheden laten zien, en zeggen; een ander bepaalt niet of jij wél of niet mooi bent. Wees maar lekker jezelf.
Wij vroegen ons thuis nog af in hoeverre we zelf ook meegaan, of ooit zijn gegaan, in een heersend schoonheidsideaal. Ik scheer mijn borsthaar wel eens af voor een shoot, dat vind ik schoon staan. Mooier. Romy scheert haar benen. Zo zijn er meer dingen. Doen we dat omdat we het écht zelf mooier vinden? Of zijn ook wij beïnvloedt door een norm? Ik heb er niet meteen de antwoorden op, maar het is goed jezelf dat soort vragen te stellen. En for the record; Romy is gewoon dol op sieraden. En ik ben dol op die moedervlek. Rest de vraag nog waarom iemand de behoefte voelt een ander ongevraagd te laten weten iets, of iemand lelijk te vinden.
Foto: @guineverevanseenus door @luigiandiango voor @vogueitali