Hé, van het Jeugdjournaal, riep een kind in een provinciekerk een keer toen we daar met onze familie vlak voor de dienst begon de bank in schoven. Ze doelde op mijn Surinaamse schoonzus. En hoewel de moeder van het meisje haar stevig in de arm kneep, en blozend van schaamte een verontschuldiging fluisterde, dacht ik vooral; wat mooi dat dit meisje dankzij het Jeugdjournaal voor het eerst in “aanraking” was gekomen met een Nederlander die niet haar eigen huidskleur had. Ik moest er weer aan denken toen ik vanmiddag de nieuwe @boekwijzer tip opensloeg. Julian is een zeemeermin. Een heerlijk kinderboek dat de schoonheid van diversiteit en de onvoorwaardelijke liefde van een oma laat zien zonder het echt te benoemen. Weinig woorden dus. Prachtige illustraties. Nu ik zelf kinderen heb ben ik mij nog veel meer bewust van die schitterende functie van literatuur en film. Spelenderwijs inzichten geven. De kracht van verhalen en beelden. Het plezier van fantasie. Vanmiddag dansten wij hier met z’n vieren als een school zeemeerminnen door het huis. (Oh, en @boekwijzer is een absolute aanrader natuurlijk!)