"In tijden van verkiezingscampagnes zijn vluchtelingen een favoriet thema. En de vraag waarop lijsttrekkers worden getraind is: hoeveel mogen er komen? Is er een plafond? Met een oog op de kiezer zijn politici vaak geneigd dat te bevestigen en een getal te noemen. Maar politiek leiders die de wet kennen, weten dat het goede antwoord luidt dat Nederland asiel biedt aan alle personen die dat nodig hebben als zij op de vlucht zijn voor oorlog, of in hun land van herkomst worden vervolgd op grond van ras, politieke overtuiging, godsdienst, of nationaliteit.

Het vluchtelingenvraagstuk is een gevoelig thema. De duizenden mensen die verdrinken bij de oversteek over de Middellandse Zee belasten het Europese geweten. Gevoelig is het thema helemaal sinds in 2015 even zichtbaar werd dat de aantallen vluchtelingen onderweg naar West- Europa onbeheersbare vormen kunnen aannemen. Betrokken landen weigerden samen te werken of maatregelen te treffen om mensen te helpen. In plaats daarvan werden op de Balkan nieuwe muren opgetrokken. Een humanitaire noodsituatie dreigde, omdat tienduizenden mannen, vrouwen en kinderen in de knel raakten.

Daarom is het initiatief van de stichting We Gaan Ze Halen lovenswaardig. In een geding tegen de staat eist deze stichting dat Nederland de Europese afspraken nakomt die in 2015 werden gemaakt om in twee jaar tijd onderdak te bieden aan de 160.000 vluchtelingen die zijn blijven steken in Griekenland en Italië. Nederland beloofde 8.712 van deze mensen op te nemen. Sindsdien zijn slechts 1.433 vluchtelingen van deze groep daadwerkelijk hier gehuisvest. Terecht wijst de stichting op de onmenselijke omstandigheden waaronder deze vluchtelingen zich op dit moment staande moeten houden." (..) "Vluchtelingenbeleid begint niet bij de grenzen, voor zover die al bestaan. Nederland heeft op dit onderwerp geen behoefte aan patriottische prietpraat. Maar aan internationale samenwerking om in Europees verband de oorzaken aan te pakken in de landen van herkomst.