Net thuis van onze te gekke mini-roadtrip. Ertussenuit was hard nodig want we hebben een paar verdrietige maanden achter de rug. Op Instagram lijken levens vaak zo volmaakt, vakantie hier, vakantie daar, nieuwe outfit, mooie cappuccino, premières, nieuw kapsel en in mijn geval heel veel katten. Maar ‘het leven’ is niet vlekkeloos. Verdriet hoort erbij. Melchior en ik verloren deze zomer na een zwangerschap van 4 maanden ons dochtertje, de details doen er niet toe, het verdriet was groot. Kort daarna kwam mijn editor en lieve maatje Wouter om het leven en twee weken later werd ik met een ambulance de filmset afgereden, met spoed naar het ziekenhuis. Ook hier doen de details er niet toe. Het was heel veel narigheid achter elkaar. Ik heb een aantal berichtjes op insta gekregen, waarom ik zo weinig poste... daarom dus. Wij hebben ontzettend veel steun en liefde gekregen van familie, vrienden en collega’s en dat heeft heel erg geholpen. De liefde die we voor elkaar voelen is alleen maar gegroeid, dat is dan weer de mooie kant van het verdriet. Ik heb lang nagedacht of ik dit nu wel of niet zou delen, of ik het zou durven, wat wil je wel
delen en wat niet? Ik vind het belangrijk om het wel te doen. Ik word hier op Instagram nog steeds dood gegooid met babyreclames. Instagram wist namelijk al dat ik zwanger was voordat ik het mijn vrienden vertelde, lang leven ‘het zoeken op Google’, maar alle zoekopdrachten over het verlies van een kindje worden genegeerd, daar is geen geld aan te verdienen, dus blijven de dikke buiken, blije moeders en alle bijbehorende diensten en producten mijn tijdlijn vullen, best pijnlijk. Inmiddels weet ik dat heel veel zwangerschappen mislopen en dat hier weinig over gesproken word. Dat vind ik gek, het is belangrijk er over te praten, om zo’n groot verlies een plekje te kunnen geven. Maar op de een of andere manier is het een taboe en is verdriet een emotie waar mensen zich voor schamen. Bij deze... Het leven kan soms gemeen zijn, dat hoort erbij