Ik heb al een paar keer antwoorden zitten tikken op die zwarte pieten post reacties van een paar dagen geleden. Alsof het een echte discussie is, met argumenten. Tradities moet je niet veranderen, staat er dan steeds. Ik tik vervolgens vergelijkingen in met stierenvechten, jagen of andere tradities die werden ingehaald door de tijd. Zelfs de sinterklaastraditie werd al eerder aangepast. We stoppen geen kinderen meer in de zak, nemen ze niet langer mee naar Spanje als ze stout zijn, en we ranselen ze ook al een tijdje niet meer af met die bos takken, de roede.
Maar zo’n discussie is dit niet. Argumenten maken niet meer uit. Het heeft ook niets met kinderen te maken. Een kind maakt het niet uit welke kleur de hand heeft die cadeautjes geeft. Het gaat om sentimenten. Pas als je begrijpt waarom mensen het gevoel hebben dat hen iets wordt afgenomen, kom je verder. Want dat gevoel gaat dieper. Dat merk je aan opmerkingen als ‘wij bemoeien ons toch ook niet met hun tradities’, waarna een Suikerfeest of slachtfeest genoemd wordt. Het is droevig dat sommige Nederlanders andere Nederlanders niet als Nederlanders zien. Dat er in ’zij’ en ‘wij’ gesproken wordt. Maar het is nog veel erger dat sommige Nederlanders alle Nederlanders met een kleurtje over één kam scheren. Je zou willen dat al die mensen elkaar gewoon zouden leren kennen. Dokkumers gezellig op de Iftar in Amsterdam-West. Hindoestaanse Nederlanders fierljeppend over Friese sloten. Als je iemand kent, en leert begrijpen, is het in de meeste gevallen moeilijker haar of hem te haten. En dan kun je met respect voor je mening uitkomen. Die tik ik nu dan toch maar hier; ik ben Arie, een Fries uit de randstad die vindt dat de zwàrte piet een achterhaald fenomeen is.