Één van de moeilijkste aspecten van opvoeding vind ik het evenwicht zoeken tussen loslaten en beschermen. Ik kan me voorstellen dat het alleen maar moeilijker wordt als je kinderen ouder worden. Zelf op de fiets naar school willen, of later uitgaan en zonder ons op reis met vrienden. Ik wil dat ze nieuwsgierig zijn, ondernemend en avontuurlijk. Niet terughoudend of bang. Maar tegelijkertijd voel ik me zo nu en dan verlamd door angst dat er iets misgaat. Wanneer ik nieuwsberichten lees over de kinderen van anderen. Of als ik Bobby tijdens een wandeling ver voor ons uit laat gaan met haar step, en ik haar plotseling zie versnellen richting een straat of gracht. Ze is twee en ziet zelden ergens het gevaar van in. Dat vergeet ik vaak. Een paar minuten voordat deze foto gemaakt werd, hing ze bijna bij de aapjes aan de andere kant van dit hek. Ze kan goed klauteren, ziet in alles een klimrek. En omdat ik dan ook heel trots ben, laat ik haar soms net te lang haar gang gaan. Denk ik. Want wat is te lang? Ze viel vanmiddag niet. En kun je een evenwicht ooit anders vinden dan op gevoel?