Diana Nyad was 28 toen ze voor het eerst probeerde van Cuba naar Florida te zwemmen. Een ervaren topzwemmer op de fysieke piek van haar leven. Na 120km werd ze uit het water gehaald omdat de stormachtige zee haar richting Texas duwde en de hoge golven haar tegen de wanden van haar sharkcage smeten. Nyad deed daarna nog drie onsuccesvolle pogingen. Haar vijfde poging deed ze zonder sharkcage, met een siliconen masker op tegen het zoute water en de kwallen. Ze was toen 64, en slaagde erin Florida te bereiken. Vijf pogingen, met meer dan 30 jaar tijd er tussen. Aan dat verhaal dacht ik sinds het moment dat @maartenvanderweijden zijn eerste poging de Elfstedentocht te zwemmen staakte. Ik wist dat hij het opnieuw zou proberen. En als het hem deze tweede keer niet gelukt was, opnieuw. En op een gegeven moment zouden dan de media zijn afgehaakt, maar Maarten zou het ook zonder het mediacircus dat hem hielp die enorme bedragen voor kankeronderzoek in te zamelen, zijn blijven proberen. Net als Diana Nyad dat deed. Omdat er bij mensen met dat type karakter iets moois gebeurt nadat ze falen. Als je het al falen mag noemen. Naast hun persoonlijk drang om zo’n reusachtige uitdaging aan te gaan, lijken ze zich bewust van het voorbeeld dat ze geven, iedere poging opnieuw. Als je iets heel graag wilt en het lukt niet, probeer het dan gerust een tweede keer, schreef Maarten op zijn media. Als je ergens in gelooft, blijf je er dan voor inzetten, zei hij zonder woorden. Hou vast aan wat je jezelf hebt voorgenomen. Laat je niet ontmoedigen door mensen die over je oordelen, je motivatie in twijfel trekken, die zeggen dat je iets niet kunt, of door welke externe factor dan ook. Ga door. Sta op. Begin opnieuw.