Het trucje van de overheid om de nieuwe wet voor gezichtsbedekking ook te betrekken op andere gezichtsverhullers heeft niet gewerkt. Vooralsnog zwijgen de integraalhelmdragers. En het zou kunnen dat liefhebbers van de bivakmuts nog in actie komen als de eerste vorst straks in de nachten kruipt. Maar waarschijnlijk is het niet.
Die nieuwe wet is een gedeeltelijk verbod. Alleen van toepassing in openbare ruimtes als ziekenhuizen, overheidsgebouwen, scholen en het Openbaar vervoer. Op straat mag je je gezicht gewoon blijven bedekken. Als je het zo opsomt lijkt het mee te vallen. Toch barstte gisteren de discussie los. Soms zinvol, zoals het gesprek dat ik zag tussen een feministe die vond dat mannen nu maar eens op moeten houden te bepalen wat vrouwen wel en niet mogen doen of dragen, en een Iraanse vluchtelinge die haar leven op het spel had gezet om van elke variant op de sluier af te zijn. Maar vaak was het debat voorspelbaar.
Het wordt pas interessant als je het feitelijk bekijkt. Een democratische overheid bemoeit zich met de kledingkeuzes van haar burgers. Dat is enorm. Een ferme tik voor de vrijheid. En dat in de week dat Nederland de diversiteit viert. Iedereen mag hier zijn wie zij of hij wil zijn. Eruit zien hoe zij of hij wil. Het was wachten op de mensen die vorige week nog riepen dat niemand zich mag bemoeien met de teksten op de Zwarte Cross. Er moeten daar toch een paar personen hebben gelopen die wel eens met hun integraalhelm op een overheidsgebouw in wandelen. En zelfs als ze dat nooit doen. ze zouden het in ieder geval toch moeten mógen. Maar ze zwegen.
Ik dacht aan de keer dat ik met Lorena, een boerka dragende deelnemer aan één van mijn programma’s, door een grote stad liep. We negeerden met moeite de opmerkingen en verwensingen. Hoe vaak worden boerkadragende Nederlanders agressief benaderd? En hoe vaak zou het andersom gebeuren?
Je hoeft het niet eens te zijn met de beslissing een boerka te dragen. Je kan het een moeilijk fenomeen vinden. Maar