Wat antwoord je op de vraag ‘alles goed?’. Als je erover nadenkt is dat misschien wel de meest luie vraag die je iemand kunt stellen. Mijn vader hoor ik vaak ‘het meeste wel’ antwoorden, om degene die het vraagt meteen te laten merken dat natuurlijk nooit álles goed kan zijn.
Zo’n vraag bij een korte ontmoeting is voor veel mensen een verplicht nummer. Small talk. Het antwoord doet er niet toe. Wanneer je jezelf daarvan bewust bent, is het leuk het een dagje (of een week) anders te doen. Op alle momenten dat je normaalgesproken dat blik small talk opentrekt, juist vragen te stellen die verrassen, interesse tonen of op een andere manier contact maken. Aan de treinconducteur; heb je wel eens een wild dier aangeraakt?
Aan een collega; wanneer heb je voor het laatst de slappe lach gehad?
Bij de kassa van de supermarkt; heb je vandaag al een liedje (mee)gezongen?
Van een eindredacteur kreeg ik ooit het advies een interview met een politicus te beginnen met de vraag ‘heeft u wel eens een Thaise gevangenis bezocht?’. Na zo’n vraag gebeurt er iets. Hoe dan ook.
Een vraag zou altijd een voorzet moeten zijn, een kans die je een ander geeft om even op te bloeien, te uiten, te delen of misschien te schrikken. Het kan van alles zijn. Maar er moet iets gebeuren. Daar krijg je energie van. En elke ontmoeting telt ineens, terwijl ze in de ‘alles goed modus’ allemaal min of meer hetzelfde zijn. Alleen dat al, maakt het ‘t proberen waard. Een dagje. Of een week. Of voortaan altijd.