Mijn rechterknie is kapot. Al 28 jaar. Een onfortuinlijke botsing met een keeper op het voetbalveld (wel gescoord!). Op de 1e foto zie je de doktersverklaring. Zo’n beetje alles wat kapot kan is kapot. Omdat ik nog niet uitgegroeid was, kon ik niet direct geopereerd worden. Na een langdurige revalidatie mocht ik weer trainen, en basketballen met een beugel om mijn knie. Een brace. Daar heb ik mijn collegejaren op gespeeld. Je ziet hem op de laatste foto. Dat was tijdens mijn laatste seizoen. Het jaar daarna werd ik geopereerd (die vlezige foto met al die nietjes in de littekens), en mocht ik niet meer basketballen.
Nu heb ik zelden last van die knie. Maar mijn rechterbeen is minder ”vol” dan het linker. Het staat ook licht naar binnen. En er zit permanent vocht in die knie. Het is de reden dat ik nooit een training doe zonder minimaal één beenoefening. Ik moet die spieren sterk houden. Op foto’s, zoals die tweede hier, voor @menshealthnl, zet ik liever mijn linker been voor, omdat daar geen vocht of deuken te zien zijn. Maar verder laat ik mij door die blessure niet beperken. Of bijna niet. Want de dagen dat ik onachtzaam aan een potje strandvolleybal begon zijn voorbij, en ik ren ook liever niet op harde ondergrond vanwege de extra zwelling die daarna een paar weken blijft hangen.
Tussen de reacties op mijn aankondiging gisteren, dat we bij onze nieuwe @vondelgym locatie geen stoelen zullen hebben, stond een paar keer dat we daarmee mensen met blessures of beperkingen buitensluiten. Dat steekt mij. Ik ben er juist zo trots op dat bij ons iedereen welkom is, en dat wij leden hebben van 0 tot 76. En zeker ook mensen met beperkingen. Die mensen hebben iets met elkaar gemeen; ze zoeken naar wat ze wél kunnen in plaats van zich te laten beperken door wat ze misschien niet meer kunnen. En het is natuurlijk niet zo dat iemand die minder valide is, of om een andere reden even wil plaatsnemen, nergens kan zitten. Het is vooral een beweging tegen de vanzelfsprekendheid van d