Login / Signup
Altijd een grappig moment. De carrier losklikken zonder dat Mozes eruit glijdt. Oogt onbeholpen, maar... I got you, li’ll buddy. 💕
18 Nov 2018 15:27

Altijd een grappig moment. De carrier losklikken zonder dat Mozes eruit glijdt. Oogt onbeholpen, maar... I got you, li’ll buddy. 💕 



media options

comments
There are no comments yet, be the first one to leave a comment!

leave a comment »
Login
Username

Pin


 

or


Comment:



Arie Boomsma

Amsterdam

Het optimisme grenst aan onverantwoordelijkheid

web www.arieboomsma.nl

navigation
Mijn rechterknie is kapot. Al 28 jaar. Een onfortuinlijke botsing met een keeper op het voetbalveld (wel gescoord!). Op de 1e foto zie je de doktersverklaring. Zo’n beetje alles wat kapot kan is kapot. Omdat ik nog niet uitgegroeid was, kon ik niet direct geopereerd worden. Na een langdurige revalidatie mocht ik weer trainen, en basketballen met een beugel om mijn knie. Een brace. Daar heb ik mijn collegejaren op gespeeld. Je ziet hem op de laatste foto. Dat was tijdens mijn laatste seizoen. Het jaar daarna werd ik geopereerd (die vlezige foto met al die nietjes in de littekens), en mocht ik niet meer basketballen. Nu heb ik zelden last van die knie. Maar mijn rechterbeen is minder ”vol” dan het linker. Het staat ook licht naar binnen. En er zit permanent vocht in die knie. Het is de reden dat ik nooit een training doe zonder minimaal één beenoefening. Ik moet die spieren sterk houden. Op foto’s, zoals die tweede hier, voor @menshealthnl, zet ik liever mijn linker been voor, omdat daar geen vocht of deuken te zien zijn. Maar verder laat ik mij door die blessure niet beperken. Of bijna niet. Want de dagen dat ik onachtzaam aan een potje strandvolleybal begon zijn voorbij, en ik ren ook liever niet op harde ondergrond vanwege de extra zwelling die daarna een paar weken blijft hangen. Tussen de reacties op mijn aankondiging gisteren, dat we bij onze nieuwe @vondelgym locatie geen stoelen zullen hebben, stond een paar keer dat we daarmee mensen met blessures of beperkingen buitensluiten. Dat steekt mij. Ik ben er juist zo trots op dat bij ons iedereen welkom is, en dat wij leden hebben van 0 tot 76. En zeker ook mensen met beperkingen. Die mensen hebben iets met elkaar gemeen; ze zoeken naar wat ze wél kunnen in plaats van zich te laten beperken door wat ze misschien niet meer kunnen. En het is natuurlijk niet zo dat iemand die minder valide is, of om een andere reden even wil plaatsnemen, nergens kan zitten. Het is vooral een beweging tegen de vanzelfsprekendheid van d Altijd een grappig moment. De carrier losklikken zonder dat Mozes eruit glijdt. Oogt onbeholpen, maar... I got you, li’ll buddy. 💕 “Een nieuwe week”, begon ik vanmorgen een paar keer te tikken. Maar de beelden van roomblanke hooligans die gisteren met gebalde vuisten door de straten stampten tijdens de intochten van Sinterklaas zitten in de weg. En ook de toon van reacties onder een post van @gverbaan , één van de leukste, grappigste actrices van ons land. Om over de reacties op actievoerders en politici nog maar te zwijgen. Ik denk dat het belangrijk is de drang om jezelf buiten de Pietendiscussie te houden te negeren. Spreek je uit. Wees betrokken. Laat haat en racisme nooit winnen. De pietendiscussie is helaas geen echte discussie, met argumenten enzo. Tradities moet je niet veranderen, wordt er bijvoorbeeld steeds geroepen. In een debat zou je dan beginnen over stierenvechten, jagen, de doodstraf, vrouwen die niet naar school mogen, roken of andere tradities en gewoonten die werden ingehaald door de tijd. Zelfs de sinterklaastraditie werd al eerder aangepast. We stoppen geen kinderen meer in de zak om ze te ontvoeren naar een ander land, en we ranselen ze ook al een tijdje niet meer af met die bos takken, de roede. Wie zet er nog een kind op schoot bij een bekleder van het ambt? Maar zo’n discussie is dit niet. Argumenten doen er niet toe. Het gaat om sentimenten. Pas als je begrijpt waarom mensen het gevoel hebben dat hen iets wordt afgenomen, kom je verder. Want dat gevoel gaat dieper. Dat merk je aan opmerkingen als ‘wij bemoeien ons toch ook niet met hun tradities’, waarna een Suikerfeest of slachtfeest genoemd wordt. De angst voor een vreemdeling die geld kost. Werk, ruimte en tradities komt wegnemen. Eigen gewoonten komt opleggen. Die angst wordt geprojecteerd op dit debat. Op de Piet. De huidskleur van de knecht zet alle sluizen open. Het is droevig dat sommige Nederlanders andere Nederlanders niet als Nederlanders zien. Dat er in ’zij’ en ‘wij’ gesproken wordt. Je zou willen dat al die mensen elkaar gewoon zouden leren kennen. Over en weer. Als je iemand kent, en leert begrijpen, is
tags
No tags yet

info
shared on
views
1
posted using
Instagram
direct link
http://moby.to/zglkuo
embed