Zo ontzettend genoten van de @oranjeleeuwinnen En vooral ook van de beeldvorming die zo snel veranderde. Steeds meer mensen, mannen vooral, die vaak schoorvoetend, maar soms ook trots jubelend toegaven helemaal om te zijn. Meisjes die op straat liepen in shirtjes van Martens en Miedema. Dat begon bij het gewonnen EK een paar jaar geleden, maar zette nu in rap tempo door. Dat is toch wat ik het mooist vind aan alles rond dit team. Dat jonge kinderen nieuwe helden hebben, nieuwe dromen. En dan bedoel ik niet dat al die meisjes nu meteen profvoetballer willen worden, de winnende goal dromen te scoren in een finale op het WK. Al is dat natuurlijk óók een heerlijke ambitie. Maar ik bedoel dat eerder onmogelijk geachte prestaties nu haalbaar blijken, dat je je als meisje niet hoeft laten tegen te houden omdat anderen vinden dat iets alleen voor jongens een beroep is, en voor meisjes hoogstens een jongensachtige hobby. Dat je je kunt identificeren met die sterke vrouwen op dat veld in de absolute wereldtop. Dat is mooi. En belangrijk. Ik dacht steeds aan een meisje dat ik ooit trof op een school in een lastig genoemde wijk van de randstad. Het ging die dag over dromen. Over wat je wilde worden als je groot was.
Het liefst zou ik dokter worden, had ze gezegd. En toen bijna verontschuldigend er achteraan; maar dat kan natuurlijk niet. Ze kende geen meisjes zoals zij die dat beroep van witte mannen uitoefenden, zag geen perspectief buiten de wijk. Had één keer een vrouwelijke arts in een film gezien, en thuis een ziek broertje. Maar een film staat op afstand. De voetballers van Oranje zijn meisjes net als zij. Zoiets kan dus. Alles kan dus.