22 Feb 2020 14:09
In mijn jeugd verhuisden we elke vier, vijf jaar. Mijn vader was dominee, hij hield ervan een gemeente op te bouwen en dan over te dragen. We woonden vooral in kleine provincieplaatsen. Er is veel over te zeggen, zo vaak te verhuizen. Steeds opnieuw beginnen, vriendschappen aangaan in de wetenschap ze weer achter te laten. Ik ben goed geworden in afscheid nemen, slecht in het bouwen van een eigen nest. Mijn huizen waren vaak een onderkomen, geen thuis. Tot Romy in mijn leven kwam. Met haar was het bouwen aan een eigen plek vanzelfsprekend, thuis zijn fijn. Onze woning had al snel een eigen signatuur, veel kleur en warmte. Een fijne plek voor de kinderen.
Vandaag verhuizen we. En hoewel dat natuurlijk ook de nodige stress met zich meebrengt heeft iedereen er zin in. We laten een bijzondere plek achter, en beginnen aan een nieuw hoofdstuk. Samen.
media options
comments
There are no comments yet, be the first one to leave a comment!
leave a comment »
tags
No tags yet
info