17 Mar 2020 15:53
Bobby ging dinsdag voor het eerst naar school. Ze had er al weken zin in. Op het plein wilde ze afscheid van ons nemen, in haar eentje verderlopen; dag mam, dag pap, tot vanmiddag. Maar toen we even later toch samen door de hal liepen kneep ze wat steviger in mijn hand. En toen de kinderen daarna in haar klas een liedje zongen dat iedereen al kende behalve zij, wilde ze misschien achter ons aan komen. Terug naar huis. Maar ze bleef, en ze vond het uiteindelijk fantastisch.
De nacht ervoor werd mijn vader met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Ik huilde en was bang hem te verliezen. Dankzij het snelle handelen van mijn moeder ontstond gelukkig geen permanente schade. Gisteren mocht hij weer naar huis. Net op tijd om boodschappen te doen, voordat de winkels leeg gehamsterd werden. Ik vraag me bij die Corona hectiek steeds af welke angst bij de mensen groter is; die om zelf besmet te worden, iemand te verliezen, of die om de eigen privileges kwijt te raken. Het bezoeken van events, concerten, musea en cafés. Boodschappen doen. Genoeg te hebben.
Ik zoek naar optimisme. Bij @feminist zie ik beelden van Chinese zorgverleners die hun mondkapjes af doen omdat de situatie in Wuhan onder controle is. Op een gegeven moment is zo’n gebeurtenis weer voorbij. Zoals de meeste dingen komen én gaan. Zo gaat dat al een tijdje. Ook met bang zijn, leerde onder heel veel meer Jules Deelder ons in dat mooie gedicht voor zijn dochter.
media options
comments
There are no comments yet, be the first one to leave a comment!
leave a comment »
tags
No tags yet
info