Nog even over dat kiezen voor drukte wanneer je het zelf wil, in plaats van er altijd middenin te zitten (zie vorige post). Dat het een eigen beslissing zou moeten zijn, houdt me ook op andere vlakken bezig. In de podcast Chasing Excellence hoorde ik een mooie anekdote. Host @benbergeron was op bezoek bij vrienden. Toen het gezin en de gasten aan tafel schoven ging de telefoon. Niemand reageerde. Ben werd een tikkeltje onrustig, keek de tafel rond. De telefoon gaat, attendeerde hij zijn gastheer op het aanhoudende geluid. Die telefoon is er voor ons gemak, antwoordde de man. Niet voor dat van de mensen die ons bellen. Ze bellen morgen vast opnieuw.
Sinds begin vorig jaar kies ik vaste momenten waarop ik mail check en beantwoord. Drie keer per dag. Als je mij mailt krijg je een automatisch antwoord dat een respons in meer dan de helft van de gevallen overbodig maakt. Ik noem de projecten waaraan ik werk, noem mijn gezin en dat ik weinig tot geen extra werk aanneem, nagenoeg geen extra afspraken plan en zo nog wat dingen. Ik benadruk dat de mailer het niet persoonlijk op moet vatten, en omhul mijn ‘nee’ met vriendelijke nuanceringen en argumenten. Dat scheelt tijd. Het voorkomt dat ik een groot deel van mijn dag werk aan andermans ‘to do list’. Met whatsapp hetzelfde. Vaste momenten, alle notificaties uit. Soms zet ik op die vaste momenten mijn tel op vliegtuigstand zodat ik al mijn berichten weg kan werken voordat de antwoorden komen en ik in een gesprek beland. Mijn telefoon staat altijd op stil, zodat ik niet bij elk geluid check wat er binnenkomt. En ik heb geen voicemail.
Je kan het samenvatten als een beweging weg van de afhankelijkheid bij het communiceren via die media. Ik bel weer wat meer. Tik belangrijke zaken af in korte vergaderingen en andere live momenten (die zijn er dus nog wel, die auto reply gaat om de extra verzoeken). Net als die verhuizing dus. Ik wil leven in rust, en er zo nu en dan zelf voor kunnen kiezen de hectiek op te zoeken. Eerder was