De laatste keer Bar ooit. Denial is not a river in Egypt. Ik stop het maar weg, want wat ga ik het missen. Niet het eten en drinken per se, al hebben de BBQ-ties en de Street Food Boys onuitwisbare indruk op me gemaakt en was ik altijd blij verrast door Kris’ willekeurige keuzes in Duits bier. Niet de muziek ga ik het meest missen, ondanks het feit dat Bar me met zo veel geweldige muziek heeft kennis laten maken, Jetti een van de beste programmeurs is die er rondlopen en ik kan huilen als ik terug denk aan allnighters met Hunee, meezweten met David Vunk of meezweven bij Oberman. Ook het niet meer kunnen frequenteren van die ruimte zal ik als grootste verlies ervaren, een plek waar zo veel kon van Chips tot Heartbreak en van Bar plus tot Bär. Nee het meest ga ik de familie missen, mijn harten midden in de nacht, de deur die altijd open was, de gesprekken backstage of aan de bar, de geweldige uitsmijters en de leukste toiletjuf die ik ooit leerde kennen, het personeel achter de bar, de schier onzichtbare technici, de liefste mensen achter kassa en natuurlijk Kris en Jetti zelf. Jullie hebben iets gedaan dat niet snel meer vertoond zal worden, dat de nacht in Rotterdam heeft gevangen en dat de mooiste mensen verbond. Jullie verdienen een standbeeld. -Xx-