Login / Signup
stream
mentioned in

Show stream as

Een nieuwe week, vol mogelijkheden. Durf dingen te doen waar je niet zo goed in bent. Uit die comfortzone. Maak er wat moois van, lieve mensen! Dit malle dansje is een fijne warming-up voor je heupen en knieën. Begin langzaam, hoog, hoog, laag, laag, achter, achter. Een gegarandeerde lach op het gezicht van iedereen in je les, groep of gym. Niet alleen van iedereen die het ziet, ook van iedereen die het probeert. Fijne week!
Hoe krijg ik een sixpack? Het is één van de meest gestelde vragen tijdens de maandelijkse q&a’s in mijn stories. En ook voor dit jaar zijn die zichtbare buikspieren weer veel als doel gesteld. Mensen willen wél die sixpack, maar de vraag is of ze bereid zijn het leven te leven dat bij die sixpack hoort. De offers te brengen die ervoor nodig zijn als je niet het genetisch pakket hebt dat ze van nature blootlegt. Dan is er geduld vereist. Hard werk en een slim eetpatroon. Ik denk dat het altijd onverstandig is een uiterlijk doel te kiezen. Zo’n sixpack is een gevolg van hoe je traint en eet, maar als doel is het onhandig. Net als ‘afvallen’ of ‘billen die lijken op de perzik emoticon’. Hoe ga je in week negen, of dertien meten of je goed op weg bent? Wat is je houvast van dag tot dag? Die vragen zijn al bijna antwoorden. Door ze te stellen weet je wat er aan zo’n doel ontbreekt. Een uiterlijk doel is zelden concreet. En concreet is veel leuker. Maak je doelen klein. Breek grote doelen als ‘gezonder leven’ en ‘meer bewegen’ af in haalbare stappen, in dagelijkse gewoontes; twee keer per dag groenten bij je maaltijd. Altijd de trap tot de 3e verdieping en pas daarna de lift als je hoog moet zijn. Drie maanden geen vlees. Elke dag een half uur wandelen. Elke ochtend koud douchen. Elke avond minimaal 1 pushup. 5 burpees vóór het ontbijt. Die zijn makkelijk te meten. En omdat ze haalbaar zijn zorgen ze voor positief momentum. Voor wind in de zeilen van je voornemen, en voor plezier. Wanneer je daar dan nog geduld bij gooit, is die sixpack, het afvallen een kwestie van tijd. Maar ik vermoed dat je je daar dan al niet meer zo druk om maakt. foto: Stef Nagel voor @menshealthnl
Yoga onder de sterren. Op maandagavond 13, 20, 27 januari en 3 februari organiseren @artis_amsterdam_royal_zoo en @vondelgym vier yoga avonden in het planetarium. Onder de sterrenhemel dus. De lessen duren een uur, en zijn toegankelijk voor alle niveaus. De link naar meer info en tickets vind je in mijn stories. En uiteraard ook op de website van Artis. Hoop je één van die avonden daar te zien.
Een vrouw kwam even geleden de gym in lopen, dronk een kop koffie en ging er weer vandoor. Dat gebeurt vaker. Maar de volgende dag kwam ze terug. Ze ging een kwartiertje op de loopband staan en liep daarna richting de kleedkamers. Van mijn collega’s hoorde ik dat ze ook wel eens binnenkwam voor een acai bowl, of om een praatje te maken. Nooit langer dan een half uur. Toen ik haar zelf weer zag besloot ik haar te vragen wat haar idee was achter die bliksembezoeken. Ik maak er een gewoonte van de gym te bezoeken, zei ze. Op dit moment lukt het mij nog niet om elke dag te trainen. Mijn agenda is vol. Maar als ik straks gewend ben aan die dagelijkse bezoekjes ontstaat er ruimte. Dan pak ik de lessen, snap je? Fantastisch vond ik dat. Want ze heeft gelijk. Ze werd langzaam iemand die elke dag de gym bezoekt. Het is niet vreemd dat onze goede voornemens na zo’n twee, drie weken in het nieuwe jaar alweer sneuvelen. Een nieuwe prioriteit wordt plotseling tussen een vrachtlading bestaande prioriteiten in gewurmd. Geforceerd. Dat lukt niet. Maak er geduldig een gewoonte van. Iets dat je dagelijks doet. En wees niet bang om met kleine stappen te beginnen. Haal je de gym een dagje niet, dan maak je een wandeling. Of ren een paar keer de trap op en af. Denk in beweging, in plaats van trainingen. Als die gewoonte er eenmaal inzit, ontstaat de ruimte vanzelf.
Het was begin jaren tachtig. We waren net verhuisd naar Friesland. Op school kreeg ik een schrift waarop het jaar 2000 werd afgebeeld met vliegende auto’s en robots. De cijfers van het jaartal herkende ik van het horloge dat onze gymleraar droeg. Computercijfers noemden we dat. Zelf gebruikten we nog geen computers. Mijn broer vocht op het schoolplein met Luutzen Menno. Daarna wilden kinderen uit zijn nieuwe klas met hem spelen. Luutzen Menno was de baas op het plein van de onderbouw. Hij woonde op een boerderij. Toen we daar later een keer waren voor een verjaardagsfeestje plaste Luutzen Menno vanaf de hooizolder op z’n nietsvermoedende broertje. Soms kwam hij op een paard naar school. Vandaag moest ik ineens aan hem denken toen ik de cijfers van het nieuwe jaar zag staan. 2020. De toekomst. Met vliegende auto’s en robots. Fijne jaarwisseling, lieve mensen.
Een nieuwe week vol mogelijkheden. Zo nu en dan vallen, hoort erbij. Opstaan en weer verder gaan. Maak er wat moois van, lieve mensen! video: @oleg.vorslav
Zo overleef je een interieurwinkel met een tweejarig wervelwindkind.
Wat een leuke uitdaging was dit. Het heeft heel wat pogingen gekost, maar vandaag lukte het eindelijk. (kun je ook gewoon thuis doen, trouwens)
Kerstbell swings.
Feest. Mozes is twee. En een fijne kerst, lieve mensen!
Een nieuwe week vol mogelijkheden. Wees niet te streng voor jezelf met de feestdagen. Zoek het evenwicht. Maak er wat moois van, lieve mensen!
Sport verbindt. Zelfs als er door zoveel mensen geprobeerd wordt verdeling te zaaien. Bij de eerste persconferentie leken Badr en Rico nog mee te spelen in dat door anderen gebouwde circus van vooroordelen en racisme. Maar in de weken vóór het gevecht veranderde er iets. Toen die amicale staredown. Het wederzijds respect. En toen gisteren dat mooie moment van verbroedering na de enorme teleurstelling in de ring. Ik ken Badr nu bijna 20 jaar. We zijn zo’n tien jaar bevriend. Wanneer mij naar die vriendschap gevraagd werd, kwam het er vaak op neer dat ik mij moest verantwoorden. Geen mens heeft slechts één kant, zei ik dan. Nu fouten zijn toegegeven, spijt is betuigd straffen zijn uitgezeten, en Badr in optredens kalm, volwassen en sportief is, een gedreven topsporter en betrokken vader, verandert de beeldvorming mee. Het harde werk binnen én buiten de ring wordt opgemerkt. Dat is mooi. Wat Rico en Badr gisteren samen deden is bijzonder. Het geprojecteerde racisme, de kampen, de haat... alles moest plaats maken voor verbinding, voor de liefde voor topsport en het respect van twee mannen die offers brachten om te komen waar ze zijn. En dat in elkaar herkennen. En natuurlijk suddert de haat nog wat door op de socials. Boze witte mannen die net het schoensmeer van hun gezichten hebben geveegd, de pietenkleding weer voor een jaartje in de mottenballen stopten, roepen nu nog snel dat de “foute Marokkaan klappen moest krijgen’ en ‘dat iedere landverrader die hem steunt het ook verdient om invalide geschopt te worden’. In januari pakken ze het vluchtelingenthema op, vermoed ik. Maar die haat nu op de socials, de flauwe memes en woedende verwensingen, het zijn stuiptrekkingen van een meelijwekkende groep angstige mensen in het licht van dat enorme symbool gisteravond.
Vandaag kwam de vijfde druk uit van FIT. Mijn pleidooi voor een gezond leven, vol tips en inzichten over slaap, voeding en beweging. In elk hoofdstuk staan kleine, haalbare aanpassingen die je kunt maken in je dagelijks leven waardoor je beter gaat slapen, gezonder gaat eten en meer tijd kan vinden voor beweging, juist ook als je het heel druk hebt, jonge kinderen hebt, op vakantie bent of het om een andere reden lastig vindt om voldoende te sporten, gezond te leven. FIT kun je vinden in allerlei boekwinkels en onlineshops. Veel plezier ermee! Omslag ontworpen door @emielsteenhuizen
Een nieuwe week vol mogelijkheden. Probeer de dingen die ‘moeten’ te combineren met dingen die je leuk vindt. Maak er wat moois van, lieve mensen! video van @vovkd_0804 via: @giovanni_imming
Toen Romy en ik iets met elkaar begonnen werkte ik aan een verzamelbundel met gedichten over de dood. Tijdens onze eerste dates lazen we samen gedichten. Soms uren lang. We wezen elkaar op mooie regels, beelden die raakten. Spraken met elkaar over de dood van mensen om ons heen, de angst om ouders te verliezen. Over begrafenissen. Maar het voelde nooit zwaar, net als die bundel uiteindelijk niet zwaar weglas. Ook in de bundel die we nu samen hebben gemaakt, Langs de lange Lindelaan, staan weer een paar gedichten over de dood. Maar dan vanuit het oogpunt van een kind. Misschien is dat wel één van de mooiste functies van poëzie. Dat het op een prachtige manier helpt aan beelden en woorden voor onderwerpen en emoties die moeilijk liggen. Of die juist heel leuk zijn, maar lastig in woorden te vangen. In zo’n voorleesboek hebben we er natuurlijk ook heel veel speels werk, licht en vrolijk bij gedaan. Bobby’s favorieten zijn gedichten waar je om kan lachen, of die je schreeuwend voor kunt ‘lezen’. Één van de meest gehoorde reacties op ons boek; “wij lazen thuis alleen verhalen, eigenlijk nooit gedichten en versjes.” En soms zeggen ze er dan bij dat ze het boekje ook af en toe lezen als de kinderen er niet eens bij zijn. Leuk vinden we dat. Gedichten en versjes zijn zo lekker om voor te lezen. Vaak kort, altijd beeldend en het geeft kinderen op een fijne manier plezier in taal mee. En toch, de belangrijkste reden om veel te lezen met je kinderen is niet dat het goed is voor hun ontwikkeling, maar dat je daardoor lekker veel tijd samen doorbrengt. Dicht bij elkaar, in alle opzichten.
Kan natuurlijk ook met ballen aan de takken van een kerstboom deze maand.
Een nieuwe week vol mogelijkheden. Wees creatief. Maak er wat moois van, lieve mensen!
Wat antwoord je op de vraag ‘alles goed?’. Als je erover nadenkt is dat misschien wel de meest luie vraag die je iemand kunt stellen. Mijn vader hoor ik vaak ‘het meeste wel’ antwoorden, om degene die het vraagt meteen te laten merken dat natuurlijk nooit álles goed kan zijn. Zo’n vraag bij een korte ontmoeting is voor veel mensen een verplicht nummer. Small talk. Het antwoord doet er niet toe. Wanneer je jezelf daarvan bewust bent, is het leuk het een dagje (of een week) anders te doen. Op alle momenten dat je normaalgesproken dat blik small talk opentrekt, juist vragen te stellen die verrassen, interesse tonen of op een andere manier contact maken. Aan de treinconducteur; heb je wel eens een wild dier aangeraakt? Aan een collega; wanneer heb je voor het laatst de slappe lach gehad? Bij de kassa van de supermarkt; heb je vandaag al een liedje (mee)gezongen? Van een eindredacteur kreeg ik ooit het advies een interview met een politicus te beginnen met de vraag ‘heeft u wel eens een Thaise gevangenis bezocht?’. Na zo’n vraag gebeurt er iets. Hoe dan ook. Een vraag zou altijd een voorzet moeten zijn, een kans die je een ander geeft om even op te bloeien, te uiten, te delen of misschien te schrikken. Het kan van alles zijn. Maar er moet iets gebeuren. Daar krijg je energie van. En elke ontmoeting telt ineens, terwijl ze in de ‘alles goed modus’ allemaal min of meer hetzelfde zijn. Alleen dat al, maakt het ‘t proberen waard. Een dagje. Of een week. Of voortaan altijd.
Romy is zwanger. We krijgen een derde kindje. 💕 foto: @latoyavandermeeren
Een nieuwe week vol mogelijkheden. Glimlach als het zwaar wordt. Maak er wat moois van, lieve mensen!
Looking at december like...
Een keuze week vol mogelijkheden. Bekijk de dingen eens vanuit een ander perspectief. Benader ze anders. Maak er wat moois van, lieve mensen!
Voor @menshealthnl interviewde ik Rico en Badr. Beide stukken beginnen met een verhaal over hun vader. “In aanloop naar zijn eerste gevecht om de wereldtitel (2014) stond Rico Verhoeven voor een van de moeilijkste beslissingen van zijn leven. Tot dat moment was zijn vader altijd een van de coaches geweest, een bekend gezicht in de hoek van de ring bij alle gevechten die vooraf waren gegaan aan deze belangrijke kans. Maar het titelgevecht vond plaats in Los Angeles, en Rico verdiende nog niet genoeg geld met zijn sport om twee coaches en een verzorger mee op reis te nemen. Hij zou een van de drie coaches moeten vragen het eigen vliegticket en hotel te betalen. Hoofdcoach Dennis Krauweel moest er bij zijn. Daar was geen discussie over. En John van Dijk, zijn verzorger en krachttrainer eigenlijk ook. Bovendien moest John vrij nemen van zijn werk. Die miste door de reis al inkomen, Rico wilde hem niet vragen dan ook nog eens zijn eigen vliegticket en hotelovernachtingen te betalen. Er zat niets anders op dan zijn eigen vader te vertellen dat hij niet meekon, tenzij hij zijn eigen reis betaalde. Maar Rico’s vader was een trotse man. Hij was er altijd bij geweest, vanaf het allereerste begin. De boodschap viel verkeerd, het voelde alsof hij aan de kant werd gezet. En in de maanden die voorafgingen aan het titelgevecht spraken de twee elkaar niet meer. Bij veel mensen zou zo’n situatie gaan knagen in het hoofd. Afleiden van het gevecht. Emotionele ruis zijn op de lijn. Bij Rico niet. Het zat hem dwars, dat wel. Hij was teleurgesteld en verdrietig. Maar hij zette een knop om, verloor geen moment zijn concentratie. Hij deed wat hij moest doen en won zijn eerste wereldkampioenschap. ‘We hebben dat na het gevecht goed uitgesproken’, legt Verhoeven, nu jaren later, bijna opgelucht uit. ‘Toch is het nooit meer echt goed gekomen. Wel met onze band, niet met die situatie. Het heeft mijn vader dwarsgezeten tot zijn dood.’” Dit is de inleiding. De rest van het stuk lees je nu in @m
Voor @menshealthnl interviewde ik Badr en Rico. Beide stukken beginnen met een verhaal over hun vader. “Het is 4 september 2018. De herfst laat nog op zich wachten. Vader Hari is bezig met zijn ochtendgebed. Een toegewijde man, hij mist zijn gebeden liever niet. Zoon Badr staat net op. Als hij in Nederland is, slaapt hij graag een paar nachten bij zijn vader. Hun band is goed. Hij heeft trots gekend, en pijn. Maar zijn liefde voor zijn kinderen is onvoorwaardelijk. In al die jaren dat Badr uitgroeide van jong, ruw talent tot beste kickbokser ter wereld, tot fenomeen, heeft hij zich nooit uitgesproken. Trots hoefde hij niet te benoemen, zorgen hield hij voor zichzelf. Als zijn zoon de kamer in komt lopen, terwijl hij net het kleedje oprolt dat hij gebruikt bij het bidden, kijkt hij hem lang aan. Vind jij jezelf op dit moment de wereldkampioen, vraagt hij in het Marokkaans. Noem je jezelf zo? Voel jij je Badr Hari? Badr lacht de opmerking weg, geeft hem een amicale klap op de schouder en loopt de badkamer in. Je bent vierendertig, hoort hij zijn vader nog zeggen. Ik was op mijn veertigste pas in de kracht van mijn leven, toen kreeg ik pas kinderen. Badr doet de deur van de badkamer dicht. Voor de spiegel blijft hij staan. Hij kijkt naar zichzelf. Net iets te dik, ontevreden met waar hij staat in het leven. De woorden van zijn vader echoën door zijn hoofd. Hij heeft gelijk, zegt Badr tegen zijn spiegelbeeld. Je bent alleen die naam nog. Hij besluit daar, op 4 september 2018 in de badkamer van zijn vader, dat het tijd is om het roer om te gooien.” Dit is de inleiding. De rest lees je nu in de @menshealthnl foto: Stef Nagel

« 1 ... 4 5 6 ... 91 »

Last mentioned in:

All mentions »

Arie Boomsma

Amsterdam

Het optimisme grenst aan onverantwoordelijkheid

web www.arieboomsma.nl

View posts on map
statistics

  • friends:

    0

  • followers:

    88

  • total posts:

    2180


calendar

friends

no friends, let's find some!

show all »