Login / Signup
stream
mentioned in

Show stream as

Zondag liep ik over de Wibautstraat met mijn kinderen. Precies op het moment dat het standbeeld van Floor Wibaut werd geplaatst, op z’n nieuwe sokkel. Die ochtend had ik toevallig de petitie “Standbeeld voor oud-politica en feminist deluxe Corry Tendeloo" ondertekend. Dat kun je ook doen, als je het met de opstellers van die petitie eens bent dat er in ons land maar weinig standbeelden van vrouwen staan. Ik zal een link in mijn stories zetten. Corry Tendeloo zorgde ervoor dat vrouwen niet langer ontslagen werden zodra ze zwanger raakten. Onder meer. Maar terug naar meneer Wibaut. Ik vond hem zo groot. Een Sovjet formaat standbeeld. Thuis zocht ik zijn lengte op. Die vond ik niet. Wel zag ik dat hij trouwde met Mathilde Berdenis van Berlekom. Politica én, jawel... feministe. Ze richtte in 1895 een vereniging op voor vrouwenkiesrecht. Ik meende het te zien aan dat standbeeld, die sterke vrouw in zijn leven. Hij staat er kalmpjes bij. Jas over de arm, alsof hij op een eerste zonnige dag in de lente bij een vijvertje bleef staan om naar de zwanen te kijken. Misschien vroeg hij zich af of zijn vrouw ooit een standbeeld, of een andere vorm van erkenning zou krijgen.
Een nieuwe week, vol mogelijkheden. Maar laat je niet afleiden, ‘focus on what matters’, het is vaak al moeilijk genoeg om één bal in de lucht te houden. video via @saskia_de_jonge
De plussize paspop die Nike momenteel in een flagshipstore tentoonstelt houdt de gemoederen flink bezig. Sommige mensen vinden het fantastisch dat een toonaangevend sportmerk zo’n statement maakt, anderen vinden dat de ‘plus’ wel heel erg plus is, en daarmee een ongezond fysiek promoot. Je hoort veel toetsenbordtijgers brullen dat een beetje overgewicht best mag, maar dat Nike overdrijft. Daarmee bepalen ze voor anderen tot welk formaat je jezelf nog in een sportlegging mag hijsen. Dat kan niet. Bovendien ligt die plussize dichter bij het gemiddelde postuur dan al die xs poppen. Ik vind zelf weinig méér inspirerend dan een vrouw of man met stevig overgewicht die de stap naar de gym zet. Een sportschool is voor sommigen een intimiderende arena. Het is fantastisch dat iemand het belang van beweging inziet. Postuur, overgewicht of welke andere factor dan ook mag daar ooit iets aan afdoen. Daarnaast borrelt in veel van de reacties op de good old socials het beeld op dat mensen die trainen dat vooral doen om af te vallen, of aan een bepaalde norm te voldoen. Een door anderen bepaald schoonheidsideaal. Dat is een achterhaald beeld. Er zijn veel redenen om te bewegen, ik denk zelfs dat je ons leven vandaag, waarin we zoveel willen doen, zien en ervaren, zoveel eisen van onszelf, niet meer aan kan zonder extra aandacht voor beweging (en voeding en slaap). Maar het meest interessant vind ik de grote hoeveelheid reacties waaruit een absoluut gebrek aan inlevingsvermogen blijkt. Als je niet weet hoe het is om een tikkeltje te zwaar te zijn, hoe bevrijdend het kan voelen om niet beoordeeld te worden op je lichaam, moet je misschien gewoon je mond houden in dit debat. Lees de mooie boeken van @tatjanaalmuli en @mayralouise neem eens een kijkje op het account van @jilla.tequila sterke vrouwen die in de voorlinies strijden van deze langlopende discussie over schoonheidsidealen. Het is fantastisch dat sportmerken nu ook aanhaken. Trainen gaat over ontwikkeling, uitdaging, verbin
Vakantie.
Bobby is uit de luiers. Al een tijdje. Mozes nog niet. Zijn luiers verzamelen we in een speciale luieremmer die in de badkamer staat. Daar verschoon ik hem het meest. Die emmer leeg ik twee keer per week, en dan zit hij nagenoeg vol. Verbazingwekkend hoeveel luiers er doorheen gaan in zo’n korte tijd, hoe snel dat gaat. Sinds kort neem ik ze mee naar een container zodat ze gerecycled kunnen worden. Een pilot van Pampers waarin wij thuis meedraaien. Spelenderwijs kan ik Bobby zo uitleggen dat de dingen die wij gebruiken daarna soms nog een keer gebruikt kunnen worden. Maar die luiers zijn toch vies, vraagt ze dan. Tot die tijd leg ik uit dat je van luiers andere dingen zoals flessendopjes kunt maken. En dat alles inderdaad eerst goed schoon moet zijn. Ze gelooft mij nog niet. Maar dat hoeft ook niet. Het is een begin. Net als die pilot.
Een nieuwe week, vol mogelijkheden. Soms loopt het even niet zo soepel als je zou willen. Niet opgeven. Maak er wat moois van, lieve mensen. Video: @jiembasands via @houseofhighlights
Vastgelegd door @iljameefout op de State Awards in 2011. Vóór een foto van de Beastie Boys, ook door Ilja gemaakt. Hij fotografeerde nogal wat raphelden; EPMD, ICE Cube, Snoop, Common, een flink deel van de Wu-Tang Clan... ach, het heeft niet zoveel zin om namen te noemen, bijna elke rapartiest van naam stond voor zijn lens. En nu maakt hij een boek, met de mooiste beelden die hij schoot. Op voordekunsten kun je hem steunen, zodat het boek er ook echt komt. Ik heb de link in mijn stories gezet, en nog een paar van zijn foto’s.
Moeten we ergens rekening mee houden in de training, vroeg ik @rickgeurtsen een paar jaar geleden toen hij met een team vol para atleten naar @vondelgym kwam voor een workout met onze coaches. Nee, had hij gelachen, een tikkeltje beledigd. Later die dag zag ik @myoneleggedlife met één been box jumps doen op de hoge stand. Iemand anders gaf de legless rope climb de meest letterlijke invulling door zichzelf vanuit een rolstoel het touw in te trekken, ik zag een vrouw met één arm pullups doen. En ik dacht aan een kennis die sinds zij niet meer kan lopen vooral bezig is met het opsommen van alles dat zij nu niet meer kan doen. @rickgeurtsen @myoneleggedlife en hun teamgenoten denken daar niet, of zelden over na. Zij kijken naar wat ze wél kunnen. Zoeken voortdurend nieuwe uitdagingen. Vandaag renden zij The Great Wall Marathon. 21km over de Chinese Muur. De één op krukken, de ander met een blade. Mijn broer @klaasboom rende mee. Hij stuurde ons deze foto’s. En een bak vol inspiratie.
Een nieuwe week, vol mogelijkheden. Neem de tijd, laat je niet opjagen. Maak er wat moois van, lieve mensen.
💕
Vandaag bezocht ik Paralympisch gouden medaillewinnaar @bibianmentel in het revalidatiecentrum. Haar leven lijkt een boek. Zo’n twintig jaar geleden draaide ze al mee met de Nederlandse top in het snowboarden. Maar een bezoek aan de Olympische Winterspelen van 2002 ging niet door vanwege een tumor in haar been. Dat been werd uiteindelijk geamputeerd, omdat de kanker in het bot zat. Bibian bleef snowboarden, nu als paralympiër en won in 2014 haar eerste gouden medaille. In 2016 kwam de kanker terug. De artsen gaven haar op. Maar in 2018 won ze opnieuw gouden medailles op de spelen. Begin 2019 bleek er wederom een tumor in haar lijf te zitten. In de rug dit keer. De tumor werd verwijderd. Maar de ochtend na haar operatie voelde Bibian haar benen niet meer. Ze verblijft sinds dat moment in het revalidatiecentrum. Inmiddels kan ze weer staan. Morgen mag ze naar huis, vertelde ze stralend. Of ze ooit uit die rolstoel komt is nog niet zeker. Maar ze laat zich door die gedachte niet uit het veld slaan. Ik vermoed dat ze gaat zitskiën, als ze echt nooit meer kan staan. Dan wint ze vast weer goud. Want zo leeft ze. Incasseren, accepteren, vechten, overwinnen. Lachend. En vast ook huilend soms, levend in geleende tijd, zoals ze dat zelf zegt. Maar nooit denkend in beperkingen, altijd in mogelijkheden. Wat kan ik nog wél? Steeds weer de ogen gericht op alle andere aspecten van haar leven, de mensen, dingen en ervaringen die haar zo gelukkig maken. Zo te leven, wat een voorbeeld. Wat een vrouw.
Die eerste foto doet vermoeden dat ons #ritualofthesamurai event één groot testosteronfeest was, maar dat viel reuze mee. Sterker nog, na de lunch, een stevige yogasessie, een kickboksles en een flinke circuittraining schoven de heren bijna allemaal aan voor een handmassage of baardbehandeling. Moderne rituelen all over. Gelukkig hebben we de foto’s nog. Gemaakt door @nigel_vanderhorst @shotsofexpression
Een nieuwe week, vol mogelijkheden. Wat er ook op je af komt, laat je niet afleiden. Maak er wat moois van, lieve mensen! video: @kaisafit
Vanavond was ik in Friesland voor de dodenherdenking. In Sondel. Kinderen lazen zelfgeschreven gedichten voor over de oorlog (“... de tijd van Hitler en de Joden, en er vielen heel veel doden”...). Na de stilte legden ze rozen bij het graf van een gesneuvelde verzetsstrijder, en bij dat van zijn vrouw. Ik zag tranen opwellen in de ogen van sommige oudere bezoekers. Misschien vanwege het respect dat uitging van die kinderen, zo plechtig met die rozen. Of omdat zo’n moment rond een graf altijd weer aan andere graven doet denken. Aan mensen die er niet meer zijn. Aan dingen die ongezegd bleven, zaken onverricht. Onder een donkere wolk die steeds boven het dorp was blijven hangen verscheen een regenboog. Een schoon cliché. Symbool van hoop, en belofte. Alvast voor morgen.
‘Dat vind ik wel leuk, want anders was ik er niet geweest’, antwoordt de 10-jarige Tijmen in het boek The daily life of gay parents. Een fotoboek van @annemariedekkerphotography dat een mooi inzicht geeft in tientallen gezinnen. De beelden zijn anders dan ik van Annemarie gewend ben. Persoonlijker. En omdat ze veel gezinnen in huiskamers en tuinen fotografeert voelt het alsof je bij ze op bezoek bent. Welkom, in soms ronduit burgerlijke huishoudens. Precies dat maakt dit boek zo mooi. Het gewone wordt zo mooi benadrukt in die unieke samenstellingen. En er gaat bijzonder veel liefde van uit.
Mijn koningin is jarig vandaag. 💕
Skin on skin. Voor @artipoppe door @paulbellaart
Dit is mijn vader. We trainen sinds enkele weken elke woensdagochtend samen. Dankzij mijn moeder heeft hij altijd goed gegeten, en veel gewandeld. Maar aan spieropbouw heeft hij in zijn leven nooit gewerkt. Tenminste niet in een gym. Hij tilde mijn broers en mij in onze jeugd soms met z’n vieren tegelijk de trap op, wanneer wij deden alsof we sliepen na een lange autorit. Rond z’n verjaardag, een paar maanden geleden, ging hij fysiek even flink achteruit. Een dip. De artsen wisten niet wat er aan de hand was. Hij was voortdurend moe. Zijn huid jeukte en hij verloor gewicht. Ik was bang. Mijn dochter zong een verjaardagsliedje voor hem dat ze leerde op de voorschool; honderd jaren leven, honderd jaren leven, honderd jaren leven in de Gloria! En zo is het natuurlijk ook. Honderd jaren. Minstens.
Chasin’ Bob.
Vrolijk Pasen, lieve mensen!
Op woensdag 1 mei organiseer ik samen met @Ritualscosmetics een evenement bij Vondelgym Zuid. We trainen stevig, doen een mediatie, gaan kickboksen, eten samen en worden uiteraard verzorgd door Rituals. We mogen nog een paar plekken weggeven. Dus wil je erbij zijn, mail dan naar vondelgym@rituals.com en laat even weten wie je meeneemt. Het event staat in het teken van de nieuwe #theritualofsamurai lijn, en is daarom alleen toegankelijk voor mannen. Je hoeft geen lid te zijn van @vondelgym om mee te doen. Woensdag 1 mei, van 13u tot 16u @vondelgym Zuid. Meer info volgt met uitnodiging.
De laatste aflevering van Fit staat online. Met @willemdebruin Over kickboksen, omgaan met druk, en depressie. De aflevering vind je online bij het @ad_nl en ook via de link in mijn stories. Vergeet daarna ook niet het prachtige album van Willem op te zoeken; Man in nood. waarop die thema’s ook aan bod komen. Er zit zoveel kracht in de kwetsbaarheid die Willem toont in zijn muziek, en de gesprekken die hij voert. Alles komt vanuit noodzaak. Bewonderenswaardig.
Een nieuwe week, vol mogelijkheden. Zie plezier in je uitdagingen deze week. Maak er wat moois van, lieve mensen! op de video: @movemendijs
zondag.

« 1 ... 8 9 10 ... 91 »

Last mentioned in:

All mentions »

Arie Boomsma

Amsterdam

Het optimisme grenst aan onverantwoordelijkheid

web www.arieboomsma.nl

View posts on map
statistics

  • friends:

    0

  • followers:

    88

  • total posts:

    2180


calendar

friends

no friends, let's find some!

show all »